Un contribucion di Ken Mangroelal
Het ziekenhuis, waar mijn geboorteschrei eens klonk en zich mengde met het geluid van een woest bruisende zee, staat er niet meer. De Amerikanen lieten het bij hun vertrek achter. Het eiland kon de kosten om het te behouden niet opbrengen en afbraak volgde. Vele gebouwen en huizen die het omringden staan er nog; ook de poort die toegang tot het Amerikaanse kwartier gaf en de groene muur die het afbakende van het omringende gebied. De ijzeren hekken zijn verwijderd en er zijn geen poortwachters meer die vragen naar je pasje. Ik ga de heuvel op waar het ziekenhuis ooit hoog boven het dorp torende als een baken van ziekte en herstel. Ik voel de wind die eens huilde om het gebouw. Ik kijk naar beneden, naar het dorp, naar het gebied waar alleen Amerikanen mochten wonen. Naar gebouwen, huizen, monumenten van een glorieus verleden, nu het onderkomen van lui zonder geld en goed. Zie de tennisbanen, de lege kerken, de nightclub en het witte strand waarboven elke 4 juli vuurwerk schitterde, wegkwijnen in de verschroeiende zon.
En ik loop verder naar de kust en naar de plek waar de woeste zee een heel stuk kust heeft weggeslagen. Driftig bonkt de zee zich een weg landinwaarts naar de plek waar mijn schrei eens klonk om zich te mengen met mijn nu zacht omfloerste stem.
©Ken Mangroelal