Zachtjes wiegt de passaatwind mij in slaap…
Relaxed in mijn hamaca in de knoek…
Langzaam gleed ik weg naar het land der dromen…
Met een vaart kropen mijn nachtmerries in mijn onderbewuste…
Ze manifesteerden zich als boze handen die mij wilden wurgen…
Ik wou schreeuwen, maar ik had geen stem…
Daar stond ik dan in een kamer vol met spiegels…
En ik zag mezelf… en ik zag jou…
Mijn stilte gaf mij kanker, maar dan in mijn ziel…
Aan jouw stilte ging op een morgen een stuk van jou dood…
Toen de natuurlijke brug in tweeen brak…
Pariba y pabou…splitsing???
Je fofotiboom…een andere landmark…
Gewelddadig in tweeen gehakt…
Splitsing tussen pazuid en panort?
Het stond laatst in de krant…
1 op 15 kinderen op Aruba…
Mishandeld of misbruikt…
Veel te hoge percentage…
Ssstttt… taboe…mag niet praten…
Ahhhh… zeker weer overdreven…
Mijn hogere zelf komt in protest…
Ik wil niet meer…ik kan niet meer…
Zo ook jouw hogere zelf…je ziel…
Maar ik mag niet praten…jij ook niet…
Angst…bang voor represaille…restjes kolonialisme…
Niet wat je kent, maar wie je kent…
Er wordt van alles over mij gezegd, maar niet tegen mij…
Cultura di silencio… zwijgcultuur…
Opeens…doodse stilte…
Maak me wakker…
Snel, snel, snel…
Mijn ogen weer open…
De zon die schijnt…
Mijn nachtmerries…
Ze smelten weg…
De zon die schijnt…
De zon die schijnt…
De zon die schijnt…
–Ingrid Werleman