17 – 12 :Ik vraag me af waarom ik altijd aan mijn moeder denk als ik in de pijnzone ben. Misschien omdat ze vanuit de dimensie in de niet-fysieke wereld waarin ze nu leeft mij kan helpen met het verwerken van mijn pijn.
19-12: Even dieper gaan. Nog een laagje dieper en begrijpen waarom dingen in je leven gebeuren. Kijken wat mijn eigen onbewuste aan bijdraagt vanuit mijn levenservaringen. Soms stinken er een heleboel dingen om je heen. En dan op dat moment ontdek je tevens de schoonheid van de mensen die je omringen en die om je geven.
Soms gaat alles terug naar momenten van vroeger. Inprentingen die je onbewust vertellen dat je geen recht hebt op geluk, omdat je nare ervaringen hebt van vroeger. Dingen die je steeds onbewust terugvoeren naar die momenten en ergens een celletje doen piepen. ‘Kijk uit, er loert gevaar. De wereld is een lijdenspoel.’
Ik weet nu beter. Nu even die onderbewuste het zwijgen opleggen. En weten, ik verdien al het goede in het leven. Ik verdien geluk, omdat dat mijn geboorterecht is als kind van de schepping en onze menselijke evolutie. Als we nou allemaal zo denken, komen we er wel. Simpelweg, omdat we een ander geen pijn hoeven te geven om ons goed te voelen.
20 -12 Ik heb even de stilte nodig om stil te staan en te voelen en ook om niet te voelen. Om alleen maar daar te zijn en de gekte van de wereld aan me voorbij te laten gaan.
Ik heb even de tijd nodig om weer in de essentie van mijn eigen spirit te kruipen. Mezelf ‘zijn’.
Schrijven is mijn manier om dit te doen. Delen van wat ik schrijf is mijn manier om misschien wel anderen in hun eigen denkproces te steunen. Is het zo, dan ben je welkom in mijn wereld.
Ingrid Werleman