In de tijden waarin we leven hebben we geleerd om zo zelfstandig mogelijk te zijn…
Recht te hebben op onze eigen plekkie…
Dus ook al hunkeren we van binnen naar die ene liefde…
Onze ego laat dit vaak niet toe …
Het zal steeds valkuilen voor ons scheppen…
Om ons te laten denken…
Nee… nu nog niet…
Nee…dit is het niet…
En uiteindelijk gaan de jaren en kansen voorbij…
En onze lege handen… onze lege armen…
Zullen ons niet aan kunnen vullen…
Ze kennen alleen maar …ons…
Ze zijn niet gegroeid…
En zijn niet verrijkt met de warmte van die ander…